Η Σέριφος μυθολογικά συνδέεται με τον ήρωα Περσέα. Ο Δίκτυς, αδελφός του βασιλιά της Σερίφου Πολυδέκτη, περιμάζεψε από τις ακτές της μια λάρνακα μέσα στην οποία είχε φυλακίσει ο βασιλιάς του Άργους Ακρίσιος την κόρη του Δανάη και το γιο της Περσέα, ώστε να τους απομακρύνει από το Αργος και να αποτρέψει την επαλήθευση του χρησμού του μαντείου των Δελφών ότι ο εγγονός του θα τον σκότωνε για να πάρει την εξουσία του Άργους. Στη Σέριφο λοιπόν μεγάλωσε ο Περσέας, ο γιος του Δία και της Δανάης, ο οποίος αποκεφάλισε τη Μέδουσα.Από την Πρωτοκυκλαδική (3η χιλιετία π. Χ.) και Μυκηναϊκή Περίοδο (1400-1200 π. Χ.) διαπιστώθηκαν ίχνη εγκατάστασης στο νησί, ενώ στα ιστορικά χρόνια πρώτοι κάτοικοι αναφέρονται Αιολείς από τη Θεσσαλία και Ίωνες από την Αττική (7ος αι. π.Χ.). Κατά τη διάρκεια των Περσικών πολέμων η Σέριφος τάσσεται στο πλευρό των ελληνικών δυνάμεων και στη συνέχεια εντάσσεται στην Α΄ Αθηναϊκή Συμμαχία αποδεχόμενη την ηγεμονική παρουσία της Αθήνας. Το 377 π. Χ. γίνεται μέλος της Β΄ Αθηναϊκής Συμμαχίας. Καταλαμβάνεται από τους Μακεδόνες (363 π.Χ.) και στη συνέχεια από τους Πτολεμαίους του βασιλείου της Αιγύπτου (306 π.Χ.) και εν τέλει ανακαταλαμβάνεται από τους Μακεδόνες (266 π.Χ.). Το 146 π.Χ. μαζί με τα υπόλοιπα εδάφη της Ελλάδας πέφτει στα χέρια των Ρωμαίων, οι οποίοι, λόγω του ότι είχε συμμαχήσει με τον Μιθριδάτη τον Στ΄ εναντίον τους, την κατέστρεψαν ολοσχερώς (88 π.Χ.). Αυτό το γεγονός ήταν η έναρξη μιας μακράς περιόδου παρακμής, κατά την διάρκεια της οποίας το νησί χρησιμοποιείται ως τόπος εξορίας. Για τη Βυζαντινή περίοδο γνωρίζουμε ελάχιστα στοιχεία, ενώ κατά τη Φραγκοκρατία το νησί εντάσσεται στο δουκάτο του Αιγαίου υπό το Μάρκο Σανούδο (1207) και μέρος του παραχωρείται στη διοίκηση της οικογένειας Γκίζι (1207-1334). Κατόπιν αποτελεί αντικείμενο έριδας μεταξύ πολλών διακεκριμένων οικογενειών κι αυτό διαρκεί μέχρι και την καταστροφική επιδρομή του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα (1537). Στη συνέχεια το νησί γίνεται φόρου υποτελές στο σουλτάνο έως και την ένταξή του στο οθωμανικό κράτος (1566) και την παραχώρηση της διοίκησής του στον Εβραίο Ιωσήφ Νάζι. Το 1770-1774, κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο καταλήφθηκε από την τσαρική Ρωσία και επανήλθε στα χέρια των Οθωμανών μετά από την υπογραφή της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή. Με το ξέσπασμα της Επανάστασης του 1821 πολλοί κάτοικοι συμμετέχουν στις μάχες κατά των Οθωμανών. Μετά το 1830 και την ένταξη της Σερίφου στο ελληνικό κράτος, οι Σερίφιοι αρχίζουν να μεταναστεύουν στην Αίγυπτο και σε άλλες περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επηρεάζονται από την οικονομική και πολιτιστική άνθιση της Σύρου. Το 1941 η Σέριφος αρχικά εντάχθηκε στην ιταλική διοίκηση, αλλά, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το 1943, το νησί εντάχθηκε στη γερμανική διοίκηση μέχρι και την απελευθέρωση του.

Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου