Κύριο φαγητό στα περισσότερα νησιά της Δωδεκανήσου ήταν και παραμένει το ψητό χοιρινό κρέας.
Σε αρκετά χωριά της Ρόδου, το σφάξιμο του χοίρου που μεγάλωναν οι οικογένειες γινόταν σε παρέες και με ειδική ιεροτελεστία. Από τα Χριστουγεννιάτικα φαγητά ήταν επίσης τα παραδοσιακά «γιαπράκια» τα οποία δεν έλειπαν από το τραπέζι. Σε ότι αφορά τα γλυκά τόσο στη Ρόδο όσο και στα υπόλοιπα νησιά το χαρακτηριστικό είναι οι δίπλες, οι οποίες εξακολουθούν να κατασκευάζονται και σήμερα.
Την Πρωτοχρονιά ένα από τα έθιμα τα οποία και σήμερα διατηρείται είναι το έθιμο της «μπουλουστρίνας». Τα μικρά παιδιά την πρώτη ημέρα του χρόνου επισκέπτονται τους συγγενείς και παίρνουν από αυτούς χρηματικό ποσό εν είδει δώρου το οποίο ονομάζεται μπουλουστρίνα.
Από τα αξιοσημείωτα των ημερών είναι ότι την ημέρα των Χριστουγέννων οι κάτοικοι της Ρόδου συνηθίζουν να πηγαίνουν οικογενειακά στην εκκλησία και αμέσως μετά να επισκέπτονται τους ηλικιωμένους γονείς και παππούδες για τις σχετικές ευχές.
Η Ρόδος και τα χωριά της έχουν πλούσια παράδοση σε αποκριάτικα έθιμα, τελετουργίες, παραδοσιακές μεταμφιέσεις, μιμικές παραστάσεις, σάτιρες, παρελάσεις πεζών και αρμάτων, που χρόνο με το χρόνο εκσυγχρονίζονται, διατηρώντας όμως στο βάθος τους τις ρίζες της προέλευσής τους.
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ
ΣΤΗ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ:
Οι Ιππότες, με την εγκατάσταση τους στη Ρόδο, ξεκίνησαν αμέσως ορθολογιστικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης και αμυντικής θωράκισης του νησιού: Οι οχυρώσεις διευρύνθηκαν, εκσυγχρονίσθηκαν και διαρκώς ενισχύονταν. Η οικοδομική δραστηριότητα των Ιπποτών ήταν έντονη: Πολυπληθή δημόσια κτίρια, ανάμεσα τους ένα νοσοκομείο, ένα παλάτι και αρκετές εκκλησίες. Τα κτήρια αυτά οικοδομήθηκαν με πρότυπα γοτθικής και αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Όμως όλα σχεδόν τα βυζαντινά τείχη και κτήρια αλλά και τα αρχαία καταστράφηκαν, ώστε να χρησιμοποιηθούν τα υλικά τους στο χτίσιμο των νέων. Η παλιά πόλη (φρούριο και εσωτερικό πόλης) σώζεται ως σύνολο ιπποτικό και μόνο οι βυζαντινές εκκλησίες διασώθηκαν. Οι περισσότεροι από τους δρόμους της Μεσαιωνικής Πόλης συμπίπτουν με τους δρόμους της αρχαίας πόλης, ενώ διατηρήθηκε η διαίρεση της σε δύο ζώνες με εσωτερικό τείχος. Το βόρειο τμήμα, το Κολλάκιο ήταν και το πλουσιότερο, το πιο επιβλητικό με το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, τον καθολικό καθεδρικό ναό και την κατοικία του καθολικού επισκόπου, τα καταλύματα των «γλωσσών», τις κατοικίες των Ιπποτών, ένα νοσοκομείο κ.ά. Το νότιο τμήμα της πόλης, το Μπούργκο ήταν η πιο υποβαθμισμένη περιοχή, όπου ζούσαν οι λαϊκοί. Περιελάμβανε την αγορά, συναγωγές των άλλοτε πολυάριθμων Εβραίων; ορδόδοξες εκκλησίες καθώς και δημόσια και εμπορικά κτήρια. Τα τείχη της Παλιάς Πόλης - κορύφωση της Μεσαιωνική οχυρωματικής τέχνης - δομήθηκαν πάνω στις κρηπίδες του προγενέστερου βυζαντινού τείχους. Έπειτα από την πολιορκία του 1480 και το σεισμό του 1481 ανακατασκευάστηκαν από το Μεγάλο Μάγιστρο Pierre D' Aubusson. Σήμερα σώζονται 13 προμαχώνες και 11 πύλες. Τα χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής με πρότυπα από Γαλλία και Ισπανία μεταφέρθηκαν από τους Ιππότες στη Ρόδο. Προς τις αρχές του 16ου αιώνα εμφανίζετται ισχυρή επίδραση από την Αναγέννηση. Oι Ιππότες κτίζουν με ισοδομικό σύστημα κτήρια συνήθως διώροφα με αυστηρότητα και συντηρητισμό χρησιμοποιώντας ντόπιο ξανθωπό πωρόλιθο.
To 1522 οι Οθωμανοί Τούρκοι εκπόρθησαν την πόλη της Ρόδου Μετά από δεύτερη επίπονη πολιορκία. Κατά την πρώιμη κυρίως φάση της κυριαρχίας τους κατασκευάστηκαν τζαμιά, δημόσια λουτρά αλλά και κατοικίες.
Οι Οθωμανοί επιδιόρθωσαν τα τείχη, μετέτρεψαν τις περισσότερες εκκλησίες σε τζαμιά και μετέτρεψαν αρχοντικές ιδιωτικές κατοικίες σε ιδιωτικά ή δημόσια κτίρια.
Η γενική παρακμή και συρρίνωση επηρέασε και την αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική παραγωγή. Δε χτίζονται πολλά καινούρια μνημεία. Άλλαξαν αμυδρά τα παλία σπίτια με τα πρόσθετα «καφασωτά» και τα λουτρά - συνήθως στο πίσω μέρος των σπιτιών, ενώ στην πλειοψηφία τους τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά των υπαρχόντων κτιρίων διατηρήθηκαν. Παράλληλα, μετετράπησαν σε τζαμιά οι πιο όμορφες εκκλησίες και οικοδομήθηκαν νέα, όπως π.χ. το τζαμί Σουλεΐμάν. Οι Οθωμανοί, τηρώντας τις ανατολίκες παραδόσεις έκτισαν τα λουτρά Γενί Χαμμάμ (Νέα Λουτρά) τα οποία χρησιμοποιούνταν μέχρι σήμερα.
ΙΤΑΛΟΚΡΑΤΙΑ - ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΡΟΔΟΣ:
Στο γραφικό και δημοφιλές Μανδράκι, ένα από τα τρία λιμάνια της πόλης, βρίσκονται τα δύο χάλκινα ελάφια, ορόσημα της πόλης. Δίπλα, στο μόλο, βρίσκονται ο φάρος - πύργος του Αγίου Νικολάου και τρεις ανεμόμυλοι της Ιπποτοκρατίας. Ξεκινώντας από τη Νέα Αγορά, ένα πολυγωνικό οικοδόμημα με εσωτερική αυλή, ο επισκέπτης δεσμεύεται να κοιτά προσεκτικά, ώστε νο μπορεί να αντιληφθεί το μεγαλεπήβολο οικοδομικό πρόγραμμα που είχαν συλλάβει οι Ιταλοί, που φιλοδοξούσαν να παραμείνουν για πάντα στα Δωδεκάνησα. Το 1923 η Ιταλία ίδρυσε μια αποικία, τα ιταλικά νησιά του Αιγαίου (Isote Italian del Egeo). Για να αναμορφώσουν σύμφωνα με τη φιλοσοφία τους την πόλη της Ρόδου, κατεδάφισαν τα σπίτια που είχαν κτιστεί πάνω και παραπλεύρως των τειχών κατά την Οθωμανική περίοδο και μετέτρεψαν το εβραϊκό και το οθωμανικό νεκροταφείο σε μια «πράσινη ζώνη», που περιελάμβανε τη Μεσαιωνική Πόλη. Διατήρησαν τα εναπομείναντα στοιχεία της περιόδου των Ιπποτών και, σε μια κίνηση πολιτισμικού καθαρμού, αφαίρεσαν όλες τις Οθωμανικές προσθήκες. Ταυτόχρονα, επανοικοδόμησαν το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου ως θερινή βασιλική κατοικία. Οι Ιταλοί εστίασαν σε ουσιώδη έργα υποδομής και μεταμόρφωσαν πραγματικά την πόλη της Ρόδου από άναρχο συνονθύλευμα σε οργανωμένη νησιώτικη πολιτεία. Πιο συγκεκριμένα, εκπόνησαν ένα σχέδιο για να μετατρέψουν την παραλιακή λεωφόρο σε facade - promenade με διοικητικά κτήρια και χώρους πολιτισμού. Εφαρμόζοντας τους κανόνες του Διεθνούς Στυλ, ενός συγκρητικού πολυπολιτισμικού αισθητικού συστήματος (με στοιχεία ισλαμικά, ρωμαϊκά, αναγεννησιακά και νησιωτικά) σε συνδυασμό με τις επιταγές της φασιστικής αυστηρής οικοδομικής αισθητικής δημιούργησαν ίσως την ωραιότερη παραλιακή οδό στην Ελλάδα: Τα επιβλητικά κτίρια της φασιστικής περιόδου, όπως το Κεντρικό Ταχυδρομείο, το Δημαρχείο, το Εθνικό Θέατρο καθώς και το Κυβερνείο (σημερινή Νομαρχία) και την μετατραπείσα σε ορθόδοξη Εκκλησία του Ευαγγελισμού - βασιλική κεραμοσκεπής με δίρριχτη στέγη και με τοιχογραφίες του 20ου αι. Στη βόρεια άκρη της πόλης βρίσκεται το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Βιολογίας ή Ενυδρείο.
Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ:
ΔΗΜΟΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ
Αρχάγγελος: Απόσπασματική, αλλά αξιοθαύμαστη παραδοσιακή αρχιτεκτονική.
Μαλώνα: Αποτελεί συγκερασμό νέας οικιστικής δυναμικής και παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Το παραδοσιακό σπίτι είναι στενόμακρο με σκεπή από πατελιά. Άλλα ενδιαφέροντα κτίρια είναι το επιβλητικό κοινοτικό κτήριο με πρόσταση με 5 καμάρες, το κλασικίζον παλαιό σχολείο (1876 κ.ε.) σημερινό Πνευματικό Κέντρο.
Μάσαρη: Τυπικό για ροδίτικο χωριό, το σύμπλεγμα κλασικίζοντος σχολείου με 3 αετώματα και ιωνική πρόσταση και εκκλησίας «δωδεκανησιακού ρυθμού» με υψηλό κωδωνοστάσιο.
ΔΗΜΟΣ ΑΤΑΒΥΡΟΥ:
Μονόλιθος: Το σχολείο και ο κομψός, ιταλικής κατασκευής, σταθμός της Χωροφυλακής αποπνέουν αισθητική και ιστορία.
Σιάννο: Οι ανάγκες για αισθητικά και ιστορικά ερεθίσματα ικανοποιούνται από τον περίλαμπρο ναό του Αγ. Παντελεήμονα και το σχολείο του 1936.
ΔΗΜΟΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ:
Ιαματικές Πηγές Καλλιθέας: Εξαιρετικό αρχττεκτανικό ενδιαφέρον σε προνομιακή τοποθεσία με πεύκα και πράσινα νερά. Κτίσθηκε το 1929 μετά από διαταγή του τότε Ιταλού Διοικητή Mario Lago. To 1930 συμπληρώθηκε και το επάνω αίθριο και συντελέστηκε η τελική διαμόρφωση του υπαίθριου χώρου. Ο Ιταλός αρχιτέκτονας Pietro Lombardi διευθέτησε το διαθέσιμο χώρο σε 3 τμήματα: Την κεντρική είσοδο με την κυκλική πλατεία και το συντριβάνι, το ημικυκλικό αίθριο διανομής νερού και το συγκρότημα υγειονομικών εγκαταστάσεων. Τα τμήματα αυτά ενώνονται λειτουργικά μεταξύ τους και περιβάλλονται από χώρους αναψυχής, κήπους, πάρκα, και μονοπάτια στρωμένο με χοχλάκια. Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία αντανακλούν σε επίπεδο μορφής τους πολιτισμούς που πέρασαν από την Ρόδο: Δωρικό, ρωμαϊκό, βυζαντινό, ιπποτικό, αραβικό και ντόπιο νησιώτικο.
Καλυθιές: Το Δημαρχιακό Μέγαρο (τέλος 19ου αι.), σήμερα πλήρως ανακαινισμένο διακρίνεται για τον εκλεκτικισμό του εσωτερικού διακόσμου με βιτρώ κοι στοιχεία ανατολίζοντα και αναγεννησιακά.
Κοσκινού: Η ροδιακή αρχιτεκτονική διατηρείται σε ικανό βαθμό. Ο πυρήνας του οικισμού παραμένει παραδοσιακός με μονώροφα, ορθογώνια λευκά σπίτια, χτισμένα με αργούς λίθους, με εσωτερική καμάρα, ορισμένα με γείσα και αετώματα, πύλες και βοτσαλωτά («χοχλάκια»), ορισμένα του 19ου αι., και διακοσμητικά πιάτα στο εσωτερικό.
ΔΗΜΟΣ ΚΑΜΕΙΡΟΥ:
«Έλαφος και Ελαφίνα» (όρος Προφήτης Ηλίας): Ξενοδοχειακό συγκρότημα που κτίσθηκε από τους Ιταλούς, Το «Έλαφος» (1929, Albergo del Cervo) είναι τριώροφο με υπόγειο. Το 1930 προστέθηκε εστιατόριο στο ισόγειο με μεγάλη βεράντα και κατασκευάζεται γήπεδο τέννις και πίστα χορού. Αργότερα γίνεται και προσθήκη ορόφου καταργώντας την βεράντα. Το 1932 κατασκευάζεται νέα πτέρυγα που ονομάζεται «Ελαφίνα», διώροφη με υπόγειο. Και τα δύο κτίσθηκαν «με μικτό σύστημα λίθοδομής και σκελετού από οπλισμένο σκυρόδεμα, με έντονα κεκλιμένες ξύλινες στέγες, καλυμμένες με ειδικά κυματοειδή φύλα, ξύλινα κουφώματα και ξύλινες βεράντες».
Διμυλιά - (Ελεούσα): Κτισμένη σε πλούσια βλάστηση, διατηρεί παραδοσιακό χρώμα με πλακόστρωτα, βρύσες και σπίτια κεραμοσκεπή.
Καλαβάρδα: Με πολλά παραδοσιακά βοτσαλωτά που σηματοδοτούν αισθητικά και λειτουργικά τη ζωή του χωριού.
Σάλακος: Αποπνέει γαλήνη και παραδοσιακότητα. Στη γραφική κεντρική πλατεία υπάρχει οθωμανική κρήνη και χαμηλά κεραμοσκεπή σπίτια και καταστήματα.
Σορωνή: Αν και αναπτύσσεται γοργά, διατηρεί κατά περιοχές τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Επιβλητικό το κτήριο του Δημαρχείου - μίμηση αρχαίου ναού - και το Σχολείο με μεγάλο αέτωμα και λευκές καμάρες αποπνέει αισθητική και ιστορικότητα.
ΔΗΜΟΣ ΛΙΝΔΙΩΝ:
Λίνδος: Η είσοδος στο λευκό οικισμό είναι στα βόρεια, όπου βρίσκεται και η παραδοσιακή πλατεία με μεγάλο δέντρο στη μέση και κρήνη από την Ιπποτοκρατία. Ενδιαφέρον κτήριο είναι το νεοκλασσικίζον παλαιό σχολείο, δίπλα στο ναό της Παναγίας. Με ρυμοτομική οργάνωση μιας μεσαιωνικής νησιώτικης πολιτείας, χαρακτηρίζεται από συνεχές σύστημα δόμησης με εσωτερικές κυρίως αυλές. Τα σπίτια έχουν κοινά χαρακτηριστικά, αλλά χωρίζονται σε 3 κατηγορίες: Τα απλά (που θυμίζουν Ροδίτικα αγροτικά), αυτά με αυλή και τα αρχοντικά. Τα πιο αντιπροσωπευτικά αρχοντικά είναι του Παπακωνσταντή (1626), του Κολιοδού, του Μακρή (1700), του Κρίκη (1700), της Μαρκουλίτσας (1700) κλπ. Οι περισσότερες απλές κατοικίες έχουν κυρίως επίπεδα δώματα. Τα δομικά υλικά τοιχοποιίας είναι ο ντόπιος πωρόλιθος ή απλές πέτρες, σοβαντισμενα και ασβεστωμένα.
ΔΗΜΟΣ ΝΟΤΙΑΣ ΡΟΔΟΥ:
Βάτι: Η παραδοσιακή όψη του χωριού, όπως διαμορφώθηκε κυρίως το 19ο αι., διατηρείται σε μεγάλο βαθμό. Σήμα κατατεθέν η πλατεία με ιδιαίτερο αναλλοίωτο χρώμα και οι πολλοί καλοδιατηρημένοι μύλοι από τη Ιπποτοκρατία.
Γεννάδι: Ενδιαφέροντα διοικητικά κτήρια (ενωμοτία, ταχυδρομείο, σταθμός καραμπινιέρων κ.α.) από την Ιταλοκρατία.
ΔΗΜΟΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΩΝ:
Δαματριά: Σπίτια με παραδοσιακή φυσιογνωμία, ωραίες βρύσες και Ηρώο Πεσόντων.
Κρεμαστή: Παρά τις σύγχρονες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις έχει τα σημάδια παραδοσιακής οικιστικής αρχιτεκτονικής, νεοκλασικού πνεύματος και ιταλικού Διεθνούς Στυλ. Ενδιαφέροντα κτίρια είναι η κλασσική Βιβλιοθήκη, το κτήριο της Αστυνομίας και ο μεγαλόπρεπος νεότερος ναός της Παναγίας.
Μαριτσά: Διατηρεί σε μεμονωμένα σημεία το παραδοσιακό του χρώμα με μονόχωρα σπίτια ορθογώνια, μακρόστενα, με δύο συνήθως στενά ασβεστωμένα παράθυρα.
Παραδείσι: Ελκυστικό παρά τις σύγχρονες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, με ευρύχωρη πλατεία με καθεδρικό ναό και ανδριάντες αγωνιστών και το τύπου όψιμης Αναγέννησης σημερινό Τ.Ε.Ε.
Παστίδα: Λιθόστρωτα σοκάκια, πλατεία με βρύση και κλίμακες και παραδοσιακά σπίτια, ορθογώνιου σχήματος, με εσωτερική καμάρα, σκεπή με δοκούς, τοίχους διακοσμημένους με πιάτα και αντικείμενα της αγροτικής και ποιμενικής ζωής-
ΛΑΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Οι σημαντικότερες θρησκευτικές εορτές:
Δωδεκανησιακής εμβέλειας προσκύνημα στην Παναγιά της Κρεμαστής (πρώτο 15νθήμερο Αυγούστου) με πλούσιες εκδηλώσεις πολιτισμού, της Παναγίας Τσαμπίκας (8/9), του Αγίου Σουλά σε μαγευτικό ορεινό περιβάλλον στην ομώνυμη Μονή στη Σορωνή (τέλος Ιουλίου), της Παναγιάς Σκιαδενής στο χωριό Μεσαναγρός (Σάββατο του Λαζάρου - Κυριακή του Θωμά) με λιτανεία εικόνας που γίνεται με τελετουργικό τρόπο θυμίζοντας αρχαίο δρώμενο περνώντας από τα γύρω χωριά και καταλήγοντας στο καθολικό της Μεσαναγρού με επιστροφή πάλι στο Σκιάδι, και της Παναγίας Υψενής στη Λάρδο.
Άλλα πανηγύρια και δρώμενα:
Γιορτή Καρπουζιού (πρώτο Σαββατοκύριακο μετά της Αγ. Μαρίνας) στην Απολακκιά, Γιορτή Σταριού (πρώτο Σαββατοκύριακο Αυγούστου) στη Λαχανιά, Πανηγύρι Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (25/3) και Αγίου Γεράσιμου (15/8) στην εκκλησία Αγίου Γερασίμου Πυλώνας, Αγίου Γεωργίου (Δευτέρα του Πάσχα) στη Μονή Αγίου Γεωργίου Λόρδου, Αγίου Κων/νου και Ελένης (21/5), Ιερά Μονή ΘΑΡΡΙ Λαέρμων, Αγίου Παύλου (28/6) Μονή Αγίων Αποστόλων Λίνδου, Αγίας Κυριακής (6/7) Μονή Αγίας Κυριακής Κάλαθου, Παναγιάς Υψενής (22/8), του Σωτήρος (6/8) στα Μαριτσά, Παρέλαση Καρνάβαλου στη Λίνδο, πασχαλινή γιορτή με ζωντανή μουσική και συγκροτήματα παραδοσιακών χορών (Κυριακή του Πάσχα) στη Λίνδο, Αγ. Παντελεήμονα (Σιάννα), Αγ. Νικήτα (Φάνες), της Μεταμορφώσεως (6/8) στο Κιοτάρι, Του Τιμίου Σταυρού (14/9) στα Απόλλωνα, της Αγ, Μαρίνας στην Απολακκιά, της Σύλληψης Ιωάννου του Προδρόμου (23/9) στη Μονή Αρταμίτη, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (15/8) στην Έμπωνα με εκδηλώσεις τοπικών συλλόγων και στη Μεσαναγρό.
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Ο Δήμος Ροδίων, εκτός από τις μεμονωμένες εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια της θερινής περιόδου (συναυλίες, μετακλήσεις θιάσων από κεντρικές θεατρικές σκηνές, εκθέσεις εικαστικών διεθνούς φήμης κλπ), έχει καθιερώσει πολιτισμικούς θεσμούς όπως το ECOFILMS - Δειθνές Φεστιβάν Κινηματογράφου και Εικαστικών Τεχνών Ρόδου - την τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου, το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Ρόδου με διαγωνισμό χορωδιών και λυρικών σολίστ την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου, τον Κύκλο Αρχαίου Δράματος τον Ιούλιο και Αύγουστο, τις Ημερες Μουσικής - Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής - τον Σεπτεμβρη, τα Ανθεστήρια την τελευταία Κυριακή του Μάη καθώς και σύνολο εκδηλώσεων την περίοδο των Χριστουγέννων και των Απόκρεων. Αναδεικνύονται ταυτόχρονα και οι χώροι διεξαγωγής των εκδηλώσεων (Θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου, Εθνικό Θέατρο Ρόδου, Παλάτι Μεγάλου Μαγίστρου, Παναγιά του Κάστρου, Αρχαιολογικό Μουσείο κλπ.).
Οι κυριότερες ετήσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις στους άλλους Δήμους του νησιού είναι: Οι διεθνείς γιορτές μουσικής και χορού «Ιαλύσια», (Ιαλυσός, Αύγουστος), η Διεθνής Έκθεση Κρεμαστής χειροτεχνίας και κεραμικής (Αύγουστος), ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Τουρισμού (27/9 σε διαφόρους Δήμους), η αυγουστιάτικη Γιορτή Μελιού και Σούμας (Σιάννα) και οι γιορτές του κρασιού (Παστίδα, Έμπωνα - πρώτο δεκαήμερο Σεπτεμβρίου).

Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου