Του Αγ. Γεωργίου, που είναι προστάτης του νησιού, μετά τη λειτουργία, γίνεται περιφορά της εικόνας. Ο «πανηγυράς», ένας νησιώτης ταγμένος στον Άγιο, κάνει τον γύρο του νησιού κρατώντας την εικόνα στα χέρια. Οι δρόμοι από τους οποίους περνά είναι σπαρμένοι με ροδοπέταλα, ενώ όλα τα καΐκια του νησιού τον συνοδεύουν παραπλέοντας την ακτή. Η πομπή καταλήγει στην εκκλησία του χωριού, όπου προσφέρεται φαγητό (αρνί βραστό και ψητό) και ποτά σε όλους τους παρευρισκομένους. Το βράδυ το γλέντι συνεχίζεται στις ταβέρνες του νησιού. Η Μεγάλη Εβδομάδα στο Κουφονήσι προσφέρει κατάνυξη αλλά και πλούσιο νησιώτικο χρώμα. Τη Μεγάλη Παρασκευή το λιμάνι φωταγωγείτε απ' άκρη σ' άκρη με δάδες, ενώ την ώρα της Ανάστασης ολόκληρο το νησί σείεται από τα βεγγαλικά.
Το τελευταίο Σάββατο του Ιουνίου γίνεται η γιορτή του ψαρά όπου προσφέρονται νόστιμοι θαλασσινοί μεζέδες και κρασί σε όλους.
Στη γιορτή συμμετέχουν χορευτικές ομάδες ενώ τα όργανα αναλαμβάνουν να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Νησιώτικο γλέντι γίνεται στις 20 Ιουλίου, στη γιορτή του Προφήτη Ηλία αλλά και τον Δεκαπενταύγουστο, οπότε με καΐκια, που ξεκινούν από τις εφτά το πρωί, ολόκληρο το νησί ταξιδεύει μέχρι το Κάτω Κουφονήσι για να λειτουργηθεί στην εκεί εκκλησία της Παναγίας. Μετά τη λειτουργία ακολουθεί γεύμα- προσφορά των κατοίκων (ψάρι, τηγανιτά, αρνί, κατσίκι). Στην επιστροφή γίνεται ο αγώνας ταχύτητας μεταξύ των καϊκιών, ποιο θα προλάβει να μπει πρώτο στο λιμάνι. Νικητές και χαμένοι ανταλλάσσουν το βράδυ στο πανηγύρι κεράσματα υπό τους ήχους των βιολιών. Μικρή τοπική γιορτή, αφορμή για γλέντι και χορό είναι και του Αγίου Νικολάου, στις 6 Δεκεμβρίου.
ΕΘΙΜΑ
Κατά το παρελθόν, ως τις αρχές του 20ού αιώνα, στην επικράτηση του μονόσπιτου ως συνηθέστερης μορφής λαϊκής κατοικίας, συνέβαλε το σύστημα οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου που επικρατούσε στο νησί, όπως και στα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων.Σύμφωνα με αυτό, το σπίτι μαζί με όλο το νοικοκυριό, καθώς και ολόκληρη η περιουσία της μητέρας προορίζονταν για να δοθεί σαν προίκα στην πρώτη κόρη. Η πατρική περιουσία προοριζόταν ή για την δευτερότοκη κόρη ή για τον πρωτότοκο γιο. Ταυτόχρονα, η οικογένεια ήταν υποχρεωμένη να χτίσει σπίτια και για τις υπόλοιπες κόρες της, ενώ οι γιοι πήγαιναν σώγαμπροι.
Έτσι, μετά το γάμο της πρώτης κόρης, η οικογένεια μετακόμιζε σε άλλο σπίτι. Εκεί έμενε ως το γάμο της τελευταίας κόρης, οπότε παραχωρούνταν σε εκείνη και οι γονείς κατέφευγαν σε ένα μικρό σπίτι που είχαν φτιάξει ειδικά για τα γεράματά τους, το λεγόμενο γεροντομοίρι. Μετά το θάνατο των γονιών, το γεροντομοίρι μοιραζόταν συνήθως εξ αδιαιρέτου ανάμεσα στα αδέλφια.

Πηγή: ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
http://www2.egeonet.gr/