Το Λαογραφικό Μουσείο της περιοχής φιλοξενείται σε μια από τις παραδοσιακές θεμωνιές του 19ου αιώνα. Η «θεμωνιά», είναι ένα χαρακτηριστικό είδος αγροτόσπιτου, το οποίο αποτελεί μια καλά οργανωμένη και αυτόνομη αγροτική ή και κτηνοτροφική μονάδα.
Οι τοίχοι της θεμωνιάς είναι κτισμένοι με πέτρα και λάσπη, χωρίς σοβά εξωτερικά για να μην διακρίνεται από τους πειρατές. Οι στέγες είναι κτισμένες με ειδικό χώμα ανάμικτο με φύκια, ενώ οι οροφές με πλάκες και δοκάρια από ντόπιο δέντρο, "τις φείδες". Το δάπεδο είναι από πατημένο χώμα, "την πάτωση". Το διαθέσιμο νερό ήταν μόνο το βρόχινο, που από τα δωμάτια κυλούσε στις στέρνες.
Στο χώρο αυτό μπορείτε να δείτε πώς λειτουργούσε αυτή η τυπική αγροτική οικιστική μονάδα όπως την χαρακτηρίζουν, αλλά και πολλά άλλα στοιχεία της καθημερινής ζωής των ντόπιων μέχρι τα μέσα του 20 αιώνα.
Στον υπαίθριο χώρο του μουσείου, έχει διατηρηθεί το μικρό αλωνάκι και το πιο πρωτόγονο πατητήρι στη μέση της αυλής, σ' ένα σκαλισμένο βράχο. Στην αυλή επίσης σώζεται ο πέτρινος κύλινδρος, πάνω σε κυκλικό βάθρο, όπου συνθλίβονταν οι ελιές. Στο λιοτρίβι σώζεται το σύστημα με το μοχλό, ο οποίος πιέζει το σάκο με τον πολτό της ελιάς κι από εκεί κυλάει το λάδι σε πήλινο δοχείο.
Για τον εξοπλισμό των χώρων του λαογραφικού Μουσείου συγκεντρώθηκαν και από άλλες παλιές θεμωνιές παλιά αντικείμενα, όπως αργαλειός, κουρούπια, λαγήνια, καλάθια κλπ.
Στο νεώτερο κτίσμα του τέλους του 19ου - αρχές 20ου αιώνα συγκεντρώθηκαν αντικείμενα εποχής, οι τοίχοι είναι ασβεστωμένοι μέσα-έξω και γενικά διαφαίνεται η νεώτερη, νεοελληνική εποχή.
Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου