Μετά την άλωση της Πόλης από τους το 1204, οι Φράγκοι έγιναν κύριοι εκτός άλλων περιοχών και της Πελοποννήσου, του Μορέως όπως ονομαζόταν τότε.
Τότε την διαίρεσαν σε δώδεκα μεγάλες βαρονίες και τοπαρχίες. Μία απ΄αυτές ήταν και το Γεράκι το οποίο ανατέθηκε στο Γάλλο βαρόνο Γκι ντε Νιβελέ, ο οποίος το 1209 έκτισε εκεί το Κάστρο που σώζεται μέχρι σήμερα. Έτσι θα μπορούσε να επιτηρεί τους ανυπόταχτους και γενναίους Τσάκωνες και να διαφεντεύει το φέουδό του. Το 1249, το μεταβιβάζει στο γιό του Ιωάννη.
Όμως η περιοχή του Γερακίου, μαζί με το Κάστρο μόνον 50 χρόνια παρέμεινε στα χέρια των Φράγκων, διότι το 1262 αναγκάσθηκαν να το παραχωρήσουν στους Βυζαντινούς μαζί με τα κάστρα της Μονεμβασίας, του Μυστρά και της Μάνης, προκειμένου να απελευθερωθεί ο Γουλιέλμος Βιλεαρδουνίνος και οι υπόλοιποι βαρόνοι και ιππότες, που είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι από τους Βυζαντινούς μετά τη μάχη της Πελαγονίας το 1259 από τον Μιχαήλ Παλαιολόγο
Διακόσια χρόνια έμεινε στα χέρια των Ελλήνων και ήταν ένα από τα στηρίγματα του Δεσποτάτου του Μιστρά. Τότε το Γεράκι σημείωσε την πιο μεγάλη κοινωνική και θρησκευτική ακμή, μέχρι και το 1460 που περιήλθε στα χέρια των Τούρκων.
Το 1463 το κατέλαβαν οι Βενετοί αλλά, το 1468, περιέρχεται και πάλι στους Τούρκους μέχρι το 1685 οπότε ο Μοροζίνης απελευθερώνοντας την Πελοπόννησο από τους Τούρκους το κράτησε μέχρι το 1715 και έπειτα το ξαναπήραν οι Τούρκοι μέχρι το 1821.
Το κάστρο του Γερακιού υπήρξε ένα από τα περισσότερο γνωστά δυναμάρια της Πελοποννήσου. Εκτός της σπουδαιότητας των μνημείων του, έχει και εθνική σημασία. Βρίσκεται στο μέσο περίπου του δρόμου Μιστρά - Μονεμβασίας. Ήταν ο στρατιωτικός σταθμός που εξασφάλιζε τη συγκοινωνία των δυο μεγάλων εκείνων βυζαντινών κέντρων.
Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου
