Είναι παλιό και γραφικό μοναστήρι που βρίσκεται σε απόσταση 3 χλμ. από τον Άγιο Βασίλειο Κυνουρίας, σε όμορφη και καταπράσινη τοποθεσία κοντά στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο χωριό και χαμηλότερα από το επίπεδό του.
Σχετικά με την ονομασία της μονής, πιστεύεται ότι προέρχεται από κάποιο δένδρο μουριάς.
Η μονή περιβάλλεται από φρουριακό τοίχο και στο εσωτερικό μπαίνει κανείς από μεγαλόπρεπη τοξωτή πύλη. Το μοναστήρι κάηκε από τον Ιμπραήμ κατά την επέλασή του στην Πελοπόννησο και εγκαταλείφθηκε οριστικά το 1834.
Το καθολικό είναι σταυροειδούς εγγεγραμμένου ρυθμού με οκτάπλευρο τρούλο και έχει συντηρηθεί. Ο τρούλος του ήταν διακοσμημένος με ένθετα ζωγραφισμένα πιάτα, από τα οποία σήμερα σώζονται μόνον δύο. Η στέγη του καλύπτεται από σχιστολιθικές πλάκες, χαρακτηριστικό δομικό υλικό των κτισμάτων της ευρύτερης περιοχής. Ο ναός έχει δίλοβο καμπαναριό και ημιεξάπλευρη αψίδα στο ιερό.
Στο εσωτερικό του ναού ξεχωρίζουν το μαρμάρινο δάπεδο με παράσταση ανάγλυφου λιονταριού, αγαπητό μοτίβο λαϊκής τέχνης και πιθανόν βυζαντινό σύμβολο. Αξιόλογη είναι η αγιογράφηση του ναού (που πιθανότατα έγινε το 17ο αιώνα) αν και με αρκετές φθορές. Ξεχωρίζουν με την λεπτή τους εκφραστικότητα και σεμνότητα οι μορφές των Αγίων, η μορφή της Σαμαρείτιδος, καθώς και η εικόνα του Ταξιάρχη.
Οι γραπτές μαρτυρίες που αναφέρονται στη ζωή και δράση της Μονής καλύπτουν το διάστημα ανάμεσα στο 1744 και στο 1834. Δύο επίσκοποι της κατοπινής Μητρόπολης Ρέοντος Πραστού - οι Ιάκωβος και Διονύσιος - εμπλέκονται στην ιστορία της, πράγμα που φανερώνει ότι η παρουσία της Μονής ήταν έντονη στα δρώμενα εκείνης της εποχής.
Σώζονται επίσης υπολείμματα κελιών και κτισμάτων του περιβόλου, μερικά από τα οποία σήμερα είναι στο στάδιο της αποκατάστασης. Ένα από τα κελιά έχει ήδη συντηρηθεί. Ο ναός εορτάζει στις 6 Σεπτεμβρίου (ανάμνηση του εν Χώναις θαύματος του Αρχαγγέλλου Μιχαήλ). Παλαιότερα το μοναστήρι δεχόταν πλήθος προσκυνητών.
Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου
