Το τέταρτο σε έκταση ανάκτορο της μινωικής Κρήτης. Βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο της Ανατολικής Κρήτης και ήταν το κέντρο εμπορικών συναλλαγών με χώρες της Ανατολής. Το παλαιότερο ανάκτορο οικοδομήθηκε το 1900 π.Χ. και το νεότερο περί το 1600 π.Χ. Καταστράφηκε το 1450 π.Χ., όπως όλα τα μινωικά κέντρα.
Η κεντρική αυλή αποτελούσε τον πυρήνα του ανακτόρου. Δεύτερη κεντρική αυλή στα ΒΑ, όπου κατέληγε ο πλακόστρωτος δρόμος του λιμανιού. Στα βόρεια το κλιμακοστάσιο προς τον όροφο, «δεξαμενή καθαρμών», «μαγειρείο» και αποθήκες. Στην ανατολική πτέρυγα ήταν το διοικητικό κέντρο και τα βασιλικά διαμερίσματα, μία κυκλική δεξαμενή και νοτιότερα κρήνη και πηγάδι. Στη δυτική πτέρυγα, μεγάλη υπόστυλη αίθουσα τελετουργιών, αίθουσα συμποσίων, «δεξαμενή καθαρμών», ιερό και αποθέτες. Στο χώρο αυτό βρέθηκε το μοναδικό ασύλητο θησαυροφυλάκιο του μινωικού κόσμου με τελετουργικά σκεύη και αρχείο πινακίδων Γραμμικής Α' γραφής. Στη νότια πτέρυγα, εργαστήρια. Η πόλη γύρω από το ανάκτορο ήταν διαταγμένη σε ρυμοτομικά τετράγωνα πολυώροφων σπιτιών και διέθετε περίπλοκο οδικό δίκτυο από λιθόστρωτους δρόμους.
Ως νεκροταφεία χρησιμοποιήθηκαν τα γειτονικά μικρά σπήλαια, κυρίως στο «Φαράγγι των Νεκρών». Στο γειτονικό λόφο Τραόσταλο, το λατομείο και το ιερό κορυφής του οικισμού. Τα ευρήματα εκτίθενται στα Μουσεία Ηρακλείου, Αγίου Νικολάου και Σητείας.
Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου