Στο νότιο άκρο της Νήσου Θάσου βρίσκεται η χερσόνησος της Αλυκής. Στις δύο πλευρές αυτού του ισθμού σχηματίζονται δυο φυσικοί ορμίσκοι που από την αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν ως λιμάνια.
Ολόκληρη η χερσόνησος αποτελείται από συμπαγές πέτρωμα λευκού μαρμάρου και ήταν ένα ανοιχτό λατομείο σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας. Η συνεχής λατόμευση είχε ως αποτέλεσμα να απολαξευτεί ένα μεγάλο μέρος της χερσονήσου σχεδόν ως την επιφάνεια της θάλασσας. Όταν η στάθμη της θάλασσας κατεβαίνει απομένει το αλάτι στα βαθουλώματα που δημιουργήθηκαν από τη λάξευση των μαρμαρίνων όγκων. Οι φυσικές αυτές αλυκές έδωσαν και το όνομα Αλυκή στην περιοχή, τοπωνύμιο βεβαιωμένο από την υστεροβυζαντινή εποχή.
Ίχνη ανθρώπινης κατοίκησης στη χερσόνησο εντοπίζονται ήδη από τον 7ο αι π. Χ σε λατρευτικό σπήλαιο στον ανατολικό όρμο. Στη θέση αυτή ιδρύθηκε το αρχαίο ιερό των Διοσκούρων, τα ερείπια του οποίου βρίσκονται στην ακρογιαλιά του ανατολικού όρμου. Κατά την παλαιοχριστιανική εποχή και ως τον 7ο αι. μ. Χ τη λατρεία στο χώρο συνέχισαν οι Αρχαία Λατομεία Αλυκής.
Στους νεότερους χρόνους αναπτύχθηκε μικρός οικισμός όπου διέμειναν προσωρινά οι κάτοικοι του Θεολόγου κατά την συγκομιδή του καρπού της ελιάς. Σήμερα, ολόκληρη η χερσόνησος έχει χαρακτηρισθεί αρχαιολογικός χώρος.
Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου
