(τηλ. 28210 95250)
Το οικόπεδο του σπιτιού (περίπου 2.200 τετραγωνικά μέτρα), αγοράστηκε από τον πατέρα του Ελευθέριου, Κυριάκο, το 1876. Μικρό διώροφο κτίσμα προϋπήρχε στη νοτιοανατολική πλευρά του οικοπέδου, που διατηρήθηκε και μετά το κτίσιμο της νέας κατοικίας που άρχισε το 1877 και τελείωσε στο 1880. Ο Ελευθέριος, που γεννήθηκε στις Μουρνιές, πέμπτο παιδί από τα έξι συνολικά της οικογένειας, ήταν την εποχή αυτή μαθητής στην Αθήνα. Ο πατέρας του, έμπορος ειδών κιγκαλερίας (γυαλικά κ.λπ.), φρόντισε να γεμίσει τους κήπους του σπιτιού με διάφορα δέντρα και ένα μικρό αμπέλι φυτεύτηκε στα ανατολικά. Το οικοδόμημα, χαρακτηριστικό διώροφο αρχοντικό της Χαλέπας στον τύπο της βίλας, όπως και άλλα γειτονικά του που προϋπήρχαν (οικοδομήματα Λ. Λυγκούνη), είχε βοηθητικούς χώρους στο ισόγειο και τα υπνοδωμάτια, όπως και τη μεγάλη αίθουσα υποδοχής στον όροφο. Εκτός από την εσωτερική ξύλινη σκάλα, οι όροφοι επικοινωνούσαν με άλλη μία εξωτερική με δύο σκέλη, που οδηγούσε κατευθείαν στην αίθουσα υποδοχής. Αυτή φωτιζόταν από τέσσερα μεγάλα ημικυκλικά παράθυρα και στη μέση το άνοιγμα της εισόδου. Ο Κυριάκος δεν πρόλαβε να χαρεί το σπίτι του, πέθανε το 1883. Σ' αυτό, κατοίκησε ο Ελευθέριος, κυρίως μετά το 1887 που επέστρεψε από την Αθήνα διπλωματούχος δικηγόρος. Το 1889 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής, ενώ το Δεκέμβριο του 1891 παντρεύτηκε τη Μαρία Κατελούζου, τη γυναίκα που αγάπησε περισσότερο και εγκαταστάθηκε στον όροφο, ενώ στο ισόγειο έμειναν η μητέρα και τ' αδέλφια του. Εκεί γεννήθηκαν και τα παιδιά του, Κυριάκος (1892) και Σοφοκλής (1894). Η Μαρία πέθανε από επιλόχειο πυρετό μετά τη γέννηση του Σοφοκλή και ο θάνατος αυτός σημάδεψε για πάντα το Λευτέρη, που για να δείχνει το πένθος του, άφησε το χαρακτηριστικό μουσάκι, που συνόδευσε έκτοτε τη φυσιογνωμία του, μέχρι το θάνατο του. Για τη μετέπειτα πορεία του Ελ. Βενιζέλου και την εξέλιξη του σε πρωταγωνιστή της τοπικής πρώτα και της πανελλήνιας και της βαλκανικής αργότερα ιστορίας, δεν είναι τούτης της σελίδας. Απλά, ας αναφέρουμε ότι μετά την απόλυση του από τον πρίγκιπα (1901) φυλακίστηκε για λίγο και αργότερα κήρυξε την επανάσταση του Θερίσου κατοικώντας στο ομώνυμο χωριό.
Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου