Η Μονή Τσίγκου ή μοναστήρι των Πετρουλιάνων, είναι αφιερωμένη στην Παναγιά και γιορτάζει στο Γενέθλιο της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου. Ανήκει στην οικογένεια των Στεφανοπουλιάνων.
Η εκκλησία είναι βυζαντινού ρυθμού με τρούλο και καμπαναριό με δυο καμπάνες πάνω από την εξώπορτα της δυτικής πλευράς. Το εσωτερικό του ναού έχει ασπρισμένες αγιογραφίες, εκτός από τον τρούλο που διακρίνεται ο Παντοκράτορας και από το τέμπλο του ιερού, που έχει μόνο δύο εισόδους. Δεξιά της ωραίας Πύλης είναι η αγιογραφία του Χριστού, αριστερά της Παναγίας και αριστερά από την αριστερή είσοδο του ιερού, η αγιογραφία της Γεννήσεως της Θεοτόκου, ενώ στο άνω μέρος απεικονίζεται το δωδεκάορτο με μορφές αγίων.
Το μοναστήρι και τα σπίτια έχουν ολόγυρα ένα καστροτείχι για προστασία, εκείνο όμως που είναι εντυπωσιακό είναι ο μισοκατεστραμμένος στρογγυλός πύργος (γουλάς ή τάμπια), δεξιά όπως μπαίνουμε στην αψιδωτή καστρόπορτα, είναι παμπάλαιος και το χτίσμα μαρτυρεί την ανάγκη του ελέγχου της περιοχής, γιατί είναι πέρασμα από τα παλιά χρόνια τουλάχιστον πρωτοβυζαντινής περιόδου.
Το φρουριακό μοναστηριακό συγκρότημα εκτός από την εκκλησία που διατηρείται σε καλή κατάσταση καθώς πρόσφατα έγιναν εργασίες επισκευής, έχει ένα ψηλό και ισχυρό πύργο ο οποίος επίσης έχει επισκευαστεί πρόσφατα και στην κορυφή του έχει φωλιές για ταχυδρομικά περιστέρια, που τα χρησιμοποιούσαν τα παλαιότερα χρόνια επί Τουρκοκρατίας. Τα παλιά σπίτια που βρίσκονται εντός του οχυρωματικού περιβόλου, είναι ερειπωμένα από την περίοδο του εμφύλιου πόλεμου.
Για την ίδρυση του μοναστηριού αναφέρεται ότι χτίστηκε από τον Στέφανο Κομνηνό τον 16ο αι., επειδή ως πρωτόγερος και αρχηγός του Οιτύλου νίκησε στο λουρί του Κάσαρη σε μάχη τους Τούρκους την 8η Σεπτεμβρίου 1537 και επειδή είναι η ημέρα γέννησης της Θεοτόκου, έχτισε το μοναστήρι στα εξοχικά του κτήματα, αλλά μάλλον αυτή η παράδοση είναι ανακριβής.
Η αλήθεια είναι ότι το μοναστήρι είναι χτισμένο σε περίοπτη θέση σπουδαίων δρόμων επικοινωνίας και συνάμα οπτικής επικοινωνίας με καμινοβίγλια, ενώ παράλληλα έχει πλησίον του πλούσιες και πάντοτε εκμεταλλεύσιμες εκτάσεις, με άφθονα νερά.
Όταν το 1834 οι Μανιάτες διώξανε τους ξένους καλόγερους από τα μοναστήρια και άφησαν μονάχα καλόγερους από την γενιά τους, -εάν υπήρχαν- έφτασε η ώρα μετά από λίγες δεκαετίες, που δεν πήγαινε άλλος καλόγερος και πήγανε τα σόγια που τους ανήκε κληρονομικά το μοναστήρι και το πήρανε με την παραμονή τους την επιμονή τους και το σπαθί τους. Έτσι έγινε και στο μοναστήρι του Τσίγκου.
Στο μοναστήρι του Τσίγκου κρυβότανε και ο Κολοκοτρώνης και από εκεί παρακολούθαγε τις κινήσεις του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, πριν από την έναρξη της επανάστασης.
Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου