Το μοναστήρι γνωστό με το όνομα «Παναγιά Σπηλιώτισσα», βρίσκεται στη μέση του δρόμου Κελεφάς - Κρυονερίου, προς τα βόρεια και ανήκει στην δικαιοδοσία του Πανάγιου Τάφου.
Το μοναστήρι είναι κτισμένο στην κορυφή ενός λόφου. Στα βορειοδυτικά ανοίγεται απότομη χαράδρα, που χωρίζει την Κελεφά από την Ομηρική κωμόπολη του Οιτύλου (Βοίτυλο).
Νοτιανατολικά απλώνεται η κοιλάδα με τους ελαιώνες των χωριών Κελεφά, Κρυονερίου, Άνω Καρέας, Κάτω Καρέας και Γέρμας, ενώ η μονή περιβάλλεται από ένα υπέροχο τοπίο άγριας φύσης και πυκνής βλάστησης.
Το ιστορικό του Μοναστηριού είναι δύσκολο να διαπιστωθεί σήμερα, καθώς κατά το παρελθόν υπέστη πολλές καταστροφές και λεηλασίες.
Από παραδόσεις και θρύλους, το μοναστήρι έχει ζωή 400 ετών. Η παράδοση αναφέρει ότι η άγια εικόνα της Θεοτόκου βρέθηκε κάποτε σ' ένα σπήλαιο, στη θέση που είναι κτισμένη σήμερα η εκκλησία της Μεγαλόχαρης. Μετά την ανεύρεση της εικόνας, μοναχοί και Χριστιανοί της περιοχής αποφάσισαν να κτίσουν Μοναστήρι.
Το μοναστηριακό συγκρότημα είναι αρκετά εκτεταμένο. Έχει δυο εκκλησίες. Η μία αφιερωμένη στα γενέθλια της Θεοτόκου, γιορτάζεται στις 8 Σεπτεμβρίου και είναι κτισμένη κατά το ήμισυ εντός του σπηλαίου, κι απ' αυτό το εκκλησάκι πήρε το όνομά της η μονή.
Για να φθάσει κανείς μέχρι την εκκλησία κατεβαίνει εκατό πέντε σκαλοπάτια σκαλισμένα μέσα στο βράχο.
Η άλλη, κτισμένη στον περίβολο του μοναστηριού, είναι αφιερωμένη στους προπάτορες Ιωακείμ και Άννα και γιορτάζεται την επομένη, 9 Σεπτεμβρίου. Εκτός από τις εκκλησίες υπάρχουν τρία κελλιά, κοιτώνες μοναχών και φιλοξενουμένων, χωρητικότητας εξήντα ατόμων, ένα ελαιοτριβείο, ένας αλογόμυλος και χειροκίνητος αλευρόμυλος.
Η ιστορία του μοναστηριού είναι γεμάτη από θαύματα. Η μονή υπήρξε το στήριγμα των κατοίκων της περιοχής κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας, τότε που η Κελεφά ήταν πρωτεύουσα επαρχίας και μαζί με το Οίτυλο αποτελούσε το κέντρο της Μάνης.
Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου