Κατά την Πρωτοκυκλαδική περίοδο (3η χιλιετία π.Χ.) φαίνεται ότι η Κέρος εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα του κυκλαδικού πολιτισμού. Μαζί με τον οικισμό και το νεκροταφείο της Χαλανδριανής της Σύρου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ώριμης φάσης του κυκλαδικού πολιτισμού, μεταξύ του 2800 - 2300 π.Χ.
Τα περίφημα κυκλαδικά ειδώλια «Αρπιστής», «Αυλητής», «Προπίνων» και η ποικιλία των μαρμάρινων και πήλινων σκευών και αντικειμένων που προέρχονται από θέσεις του νησιού (Κάβος Δασκαλειού, Κονάκια) μαρτυρούν την κεντρική και καθοριστική θέση της Κέρου στην επικράτηση και διάδοση των χαρακτηριστικών του κυκλαδικού πολιτισμού.
Τον ακριβή ρόλο της Κέρου εκείνη την περίοδο προς το παρόν είναι δύσκολο να τον ερμηνεύσουν οι αρχαιολόγοι, -μια και δεν βρέθηκαν ίχνη κατοίκησης, ούτε ταφές- και το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγει από τα ευρήματα είναι ότι μάλλον επρόκειτο για χώρο τελετουργιών ή για ιερό τέμενος, ανάλογο της Δήλου.
Για τις επόμενες περιόδους των αρχαίων χρόνων δε γνωρίζουμε πολλά πράγματα, εκτός από το ότι το νησί μετά τους Περσικούς πολέμους εντάχθηκε στην Αθηναϊκή Συμμαχία, με το όνομα Κέρεια. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η Κέρος, όπως και όλο το σύμπλεγμα των Μικρών Ανατολικών Κυκλάδων, χρησιμοποιήθηκε σαν ορμητήριο και κρησφύγετο πειρατών, που λυμαίνονταν το Αιγαίο, με αποτέλεσμα η οικονομία και η ζωή των κατοίκων του να καθορίζεται από τις εξελίξεις της πειρατείας. Στα νεότερα χρόνια αποτελούσε ιδιοκτησία της μονής της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας της Αμοργού. Το 1952 περιήλθε στην Γεωργική Υπηρεσία, η οποία την παραχώρησε σε βοσκούς.

Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου