Έξω από το βόρειο τείχος της πόλης, βορειοδυτικά του λιμανιού του Αλκινόου, στη σημερινή περιοχή της Γαρίτσας, εκτείνονταν το νεκροταφείο της πόλης. Στην αρχαιότητα στη συγκεκριμένη περιοχή υπήρχε εκτεταμένη, αμμώδης παραλία. Το νεκροταφείο χρησιμοποιήθηκε καθ' όλη τη διάρκεια της αρχαϊκής, κλασσικής και ελληνιστικής εποχής, ενώ κατά την ρωμαϊκή περίοδο η χρήση του ήταν περιορισμένη. Κατά την αρχαϊκή εποχή οι νεκροί τοποθετούνταν μέσα σε μεγάλους πίθους που καλύπτονταν με λίθινα πώματα (εγχυτρισμοί), θάβονταν απευθείας στο έδαφος ή καίγονταν σε πυρές. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις κατασκευάζονταν λίθινοι περίβολοι που προστάτευαν ταφικά μνημεία.
Μέσα στους τάφους όλων των τύπων τοποθετούνταν πήλινα αγγεία και -πιο σπάνια- αντικείμενα προσωπικής χρήσης. Πάνω στους τάφους τοποθετούνταν απλά ή πολυτελή σήματα που μερικές φορές ήταν έργα τέχνης όπως το «λιοντάρι του Μενεκράτους». Άξιο μνείας είναι επίσης το κυκλικό κενοτάφιο που οικοδομήθηκε προς τιμή του προξένου Μενεκράτη. Πιο αποσπασματική είναι η εικόνα του νεκροταφείου κατά την κλασική , την ελληνιστική και την ρωμαϊκή περίοδο επειδή τα ανώτερα στρώματα καταστράφηκαν από τις σύγχρονες επεμβάσεις.
Επίσης μερικοί τάφοι κλασικής περιόδου εντοπίστηκαν στη νότια περιοχή της χερσονήσου πιστοποιώντας την άποψη ότι η περιοχή του νεκροταφείου βρίσκονταν εκτός της περιοχής που εκτείνονταν η αρχαία πόλη.
Η οριστική εγκατάλειψη της αρχαίας πόλης πραγματοποιήθηκε στις αρχές του 7ου αι. π. Χ. εξαιτίας των βαρβαρικών επιδρομών, γεγονός που οδήγησε στη σταδιακή μετακίνηση των κατοίκων προς το σημερινό Παλαιό Φρούριο, για λόγους αμυντικούς. Η καταστροφή που υπέστη η αρχαία πόλη από την εποχή κυρίως της Ενετοκρατίας και έπειτα συνετέλεσε ώστε οι γνώσεις, που προέρχονται από την ανασκαφική, να είναι ελλιπείς.
Συντάκτης: Φωτεινή Αναστασοπούλου